Internationale Vrouwendag

Afgelopen zondag vierde ik de 34ste verjaardag van onze lieve jongste zoon Pasha. Deze keer was het een bijzondere bijeenkomst na twee jaar van beperkingen wegens corona en  vele reisbewegingen tussen Duitsland en Canada. Pasha is geboren als een verbinder. Op 6 maart 1988, zijn geboortejaar, woedde nog oorlog in Iran. We waren noorderlingen en waren niet direct getroffen door de oorlog. Uitgerekend op die avond werd onze stad gebombardeerd. Wegens de oorlog, het gebrek aan desinfecterende middelen en medicijnen, waren de ziekenhuizen doorgaans onveilig. Ik had voorgesteld dat het kind en zijn oudste broer, direct naar huis mochten waar mijn zus en moeder zich om hen zouden bekommeren. Een pijnlijke beslissing, maar veiligheid boven alles was de eerste les van mijn moederschap. Ik had hem nog niet gezien en was net uit de narcose van de keizersnede toen ik  het luchtalarm hoorde afgaan.Het was donker en ik lag naast het raam en zag letterlijk een raket onze stad bereiken. Het ziekenhuis was opeens een centrum van chaos! Ik verging van de pijn. Achteraf bleek dat ze door alle hectiek vergeten waren om  morfine toe te dienen. Ik huilde zachtjes wat ik nog steeds graag doe als pijn mijn hart vult. Het huilen was niet alleen door de fysieke pijn, maar ook door de vraag “wat heb ik gedaan in deze oorlogstijd?” “Geen perspectief en dan een kind op de wrede wereld zetten?” “Wat heb ik of wat heeft de wereld dit kleine onschuldige kind te bieden?” De volgende dag vertelde mijn zus dat Pasha prachtig was, hij mooie blauwe ogen had… en dat mijn tante, haar man en kinderen de avond ervoor op bezoek waren gekomen om hem te bewonderen. Dit was hun redding geweest, want hun huis was getroffen door een raket. Wanneer ze thuis waren geweest, hadden ze het niet overleefd, aldus de hele familie.

Op 6 maart gaan mijn gedachten alle kanten op. Zijn verjaardag, de mogelijke engel die op de schouder van mijn tante en haar kinderen zat, toevalligheid maar ook dat zelfs in oorlogstijd je je kind iets te bieden hebt. Waar oorlog is, is ook liefde.  Op zijn verjaardag waren zijn vrienden en zijn schoonfamilie aanwezig, helaas moest zijn geliefde wegens corona thuisblijven. Sommige jeugdvrienden kennen we al zolang. Hij werd omringd door de warmte van zijn vrienden, ze gaven  een mooie speech en cadeaus die met liefde, zorg en aandacht voor hem waren uitgekozen. Dat ontroerde mij, het geëmotioneerde mij zelfs zo dat ik mij niet genoeg op mijn gemak voelde om mijn speech te houden. Ook de oorlog in Oekraïne houdt mij voortdurend bezig, dat het soms verlamt. Vanochtend vroeg maakte ik een flinke wandeling. Ik hoorde op de radio van een correspondent dat in Oekraïne en Rusland mensen driftig op zoek zijn naar bloemen. Want vrouwendag wordt ook daar gevierd. Dat herken ik ook vanuit mijn cultuur. Wie met mij heeft gewerkt weet dat ik jaarlijks uitgebreid stil sta bij de Internationale Vrouwendag. Een dag waarop gelijke rechten, kansengelijkheid, vrijheid en strijdvaardigheid van vrouwen centraal staan. Ik geef om deze dag.  Dit jaar was ik op Internationale Vrouwendag bij de opening van de expositie “de bloemen van Almere”, impactvolle vrouwen en hun zoektocht naar vrijheid. Ik ben geportretteerd als een van de bloemen van Almere. Eervol, echter heb ik met gemengde gevoelens deze bijeenkomst bijgewoond. Mijn gedachten gaan uit naar al die vrouwen die gedwongen hun huis en haard wegens oorlog moeten verlaten, hun geliefden achter  moeten laten. Ik kan deze dag moeilijk vieren, maar breng een ode aan alle vrouwen die op de vlucht zijn met hun kind in hun kielzog. Een ode aan alle moeders die hun kinderen opvoeden met waarden als liefde, respect, gelijke rechten, kansengelijkheid, hoop en bovenal vrijheid!