Prachtig interview met Alma Mustafic in de NRC van 14 mei. Ze vertelt over de genocide in Srebrenica. Haar vader werd er vermoord. En nu ziet ze de link met de oorlog in Oekraïne.
In het originele programma ‘De gevluchte gast’ knipt Özcan Akyol, ook bekend als Eus, vluchtelingen die hun verhaal aan de presentator en kapper vertellen. En op NPO2 zie ik het programma Kunst achter prikkeldraad. Allemaal programma’s met indringende verhalen die mij niet loslaten. Of liever gezegd: ik wil ze niet loslaten. Verhalen die me meesleuren tussen hoop en vrees, tussen verdriet en heimwee. Maar ook met één vraag die blijft rondzingen. Wat leren we van de geschiedenis? Want geschiedenis helpt ons om hedendaagse gebeurtenissen te relativeren. Tegelijkertijd kunnen we uit het verleden soms ook lessen trekken die ons helpen eerder gemaakte fouten te vermijden.
Ik voel mij niet bij machte om al de grote wereldvraagstukken te beantwoorden. Maar al die verhalen geven me een compleet andere kijk op de gebeurtenissen en nemen me mee in een duizelingwekkende slinger tussen de scheppende en de vernietigende kracht van de mens.
Ik herken mij in de verhalen: het laveren tussen hoop en vrees, verlies en verdriet, verlangen naar vrijheid, veiligheid en om een nieuw, waardig bestaan op te starten. En de worsteling, de liefde voor je vaderland, die soms, zeker in het begin van je aankomst in je nieuwe land, een wachtkamer creëert waarvan je de uitweg niet zo goed kent.
En toch, zelfs in de grootste duisternis zijn mensen doorgaans in staat om een draai te geven aan hun leven. Hoop en liefde zetten je aan zet. Geven je moed, veerkracht, mentale weerbaarheid, doorzettingsvermogen. Hoe machteloos ik mij soms ook kan voelen, ik blijf geloven in de mogelijkheden van de mens. Hoop en liefde zijn belangrijke bronnen, ze helpen om me te richten op de toekomst. Liefde voor je naasten, voor de mens, natuur, kunst.…
